กลอนสุภาพ

คือน้ำผึ้งคือน้ำตาคือยาพิษ 

คือหยาดน้ำอำมฤตอันชื่นชุ่ม

คือเกสรดอกไม้คือไฟรุม 

คือความกลุ้มคือความฝันนั่นแหละรัก 

 อาจเป็นความหนาวในราวป่า
เมื่อพบว่ารอยเท้าก้าวถลำ
และอ้อมแขนความมืดมีเพียงสีดำ
ในช่วงคืนแห่งค่ำร่ำอวยพร

ถ้ารักใครไม่ได้ก็ไม่รัก
แต่กุจักชักดาบเข้าฉาบฉุด
ดั่งโคถึกคึกคะนองลำพองรุด
ใครจะยื้อใครจะยุดจะฉุดใจ
เมื่อรักกันไม่ได้ก็ไม่รัก
ไม่เห็นจักเกรงการสถานไหน
ไม่รักกุกุก็จักไม่รักใคร
เอ๊ะ น้ำตากุไหลทำไมฤๅ
(ขรรค์ชัย บุญปาน, สุจิตต์ วงษ์เทศ : ร่วมกลอนรัก)

เสียเจ้าราวร้าวมณีรุ้ง
มุ่งปรารถนาอะไรในหล้า
มิหวังกระทั่งฟากฟ้า
ซบหน้าติดดินกินทราย
(อังคาร กัลยาณพงศ์ : เสียเจ้า)

ตาต่อตามิได้หมายถึงจิต
กายอยู่ชิดเมื่อใจเอื้อมไม่ถึ
งยิ้มตอบยิ้มใช่สลักรักรัดรึง
คนใกล้จึงแสนไกลในชีวิต ๚

(สินี เต็มสงสัย : คนใกล้)

เธอจะอยู่แห่งไหน...ในผืนหล้า
รู้เถิดว่าพี่ครวญหวนถวิลไม่สิ้
นแรงร่างล้มลงถมดิน
พี่ไม่สิ้นคำนึง...คิดถึงเธอ

ที่มา........http://www.st.ac.th/bhatips/glon.htm